Przejdź do zawartości

Hieronim Schulz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hieronim Schulz
Ilustracja
Lekarz Hieronim Schulz bada przed walką boksera wagi ciężkiej Christowskiego (marzec 1934)
Data i miejsce urodzenia

31 sierpnia 1901
Ludwigslust

Data i miejsce śmierci

15 grudnia 1942
Poznań

Zawód, zajęcie

lekarz, działacz społeczny

Hieronim Stefan Schulz (ur. 31 sierpnia 1901 w Ludwigslust, zm. 15 grudnia 1942 w Poznaniu) – polski lekarz, działacz społeczny, w czasie II wojny światowej szef Wydziału Medyczno-Sanitarnego Wojskowej Organizacji Ziem Zachodnich.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 31 sierpnia 1901 roku w Ludwigslust w Meklemburgii w rodzinie sekretarza pocztowego Stanisława Schulza oraz Franciszki z domu Hoffmann. Kuzyn Zbigniewa Sałacińskiego[1]. Uczeń Gimnazjum Króla Fryderyka we Wrocławiu, w 1919 ukończył Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu. Zaangażowany w akcję plebiscytową na Warmii[2]. W 1920 rozpoczął studia na wydziałach lekarskim oraz filozoficznym Uniwersytetu Poznańskiego, gdzie w 1928 otrzymał tytuł doktora medycyny[3].

Badanie bokserów przed zawodami. Widoczni od lewej lekarze: Matelski, Śniegowski i Hieronim Schulz (kwiecień 1935)

W 1921 jeden z założycieli Korporacji Akademickiej Chrobria[1]. Członek zarządu Poznańskiego Okręgowego Związku Bokserskiego i lekarz bokserów. Współzałożyciel, wieloletni prezes i członek honorowy Klubu Motocyklowego „Unia” w Poznaniu[2][3][4].

9 września 1939 Prezydent Miasta Poznania Cyryl Ratajski powierzył mu tymczasowe kierownictwo Wydziału Zdrowia Publicznego[5]. W listopadzie 1939 niemiecki okupacyjny Komisarz Miejski z powodu braków kadrowych przydziela mu stanowisko lekarza opieki społecznej i monitorowanie zaopatrzenia medycznego w mieście[6]. Wyznaczony wraz z rodziną do przesiedlenia, został zawrócony z Obozu przesiedleńczego na Głównej z uwagi na wykonywany zawód lekarza i niemieckie nazwisko[3].

W konspiracji działał w stopniu podporucznika czasu wojny pod pseudonimami „Wojtarski”[7] lub „Wójtowski”[8][9][10] jako szef Wydziału Medyczno-Sanitarnego WOZZ, odpowiedzialnego za niesienie bieżącej pomocy lekarskiej członkom organizacj i ich rodzinom, jeńcom osadzonym w poznańskich fortach, a także za szkolenia medyczne. Jego zastępcą był dr Józef Krzyżaniak. W ramach organizacji współpracował również z lekarzami: Stanisławem Panieńskim, Antonim Wieruszem oraz Stefanią Dzięcioł[8][10][11]. Przyjaźnił się z doktorem Franciszkiem Witaszkiem[3].

Aresztowany przez Gestapo 31 sierpnia 1941 roku wraz z aptekarzem Marianem Nyklewiczem za słuchanie zagranicznych radiostacji[12][13][14], poddany śledztwu i osadzony w KL Posen[11][15]. Ciężko chory na gruźlicę krtani został na wiosnę 1942 roku zwolniony do domu po przekupieniu oficerów niemieckich przez rodzinę[1][3].

Zmarł 15 grudnia 1942 roku w wyniku postępującej choroby. Został pochowany na Cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d Bartłomiej P. Wróblewski, Korporacja Akademicka “Chrobria” w Poznaniu [online], www.archiwumkorporacyjne.pl, 22 września 2012 [dostęp 2021-03-09] (pol.).
  2. ↑ a b Stanisław Łoza, Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 656 (pol.).
  3. ↑ a b c d e Maurycy Zajęcki, Album Academicorum. Słownik biograficzny członków Korporacji Akademickiej Chrobria (1921-1939), Wydawnictwo Replika, 2011, s. 224-225 (pol.).
  4. ↑ Komunikat 9/46, Motoklub „Unia” Poznań, 24 października 1946 (pol.).
  5. ↑ Zarząd Miejski w Poznaniu, l. dz. I.3439/39, 9 września 1939 (pol.)
  6. ↑ Der Stadtkomissar der Stadt Posen, Bescheinigung, 19 September 1939 (niem.)
  7. ↑ Okręgowa Komisja Badania Zbrodni Hitlerowskich w Poznaniu, Akta sygn. OKP.10/72/76, 1976 (pol.).
  8. ↑ a b Agnieszka Łuczak, Aleksandra Pietrowicz, Ze strachem pod rękę i śmiercią u boku: Wielkopolanki w konspiracji 1939-1945, Poznań: Wydawnictwo Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej i Centrum Animacji Kultury w Poznaniu, 2006, s. 40–41 (pol.).
  9. ↑ Sławomir Kmiecik (red.), Twierdzą nam będzie każdy próg...: Opór społeczny i konspiracja Wielkopolan, Poznań: Oficyna Wydawnicza Wielkopolski i Instytut Pamięci Narodowej Oddział w Poznaniu, 2009, s. 16 (pol.).
  10. ↑ a b Ks. Henryk Szklarek-Trzcielski, List do dr. Ludwika Gomolca z 08.12.1964, Instytut Zachodni, 3-4 (44-45) (pol.), I.Z.Dok.II-408.
  11. ↑ a b Edward Serwański, Wielkopolska w cieniu swastyki, Warszawa: PAX, 1970, s. 330,332 (pol.).
  12. ↑ Czesław Łuczak, Dzień po dniu w okupowanym Poznaniu, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1989, s. 270 (pol.).
  13. ↑ Michał Przychodzki, Lekarze poznańscy w latach hitlerowskiej okupacji 1939 - 1945, „Przegląd Zachodni” (1), 1977, s. 118 [dostęp 2021-01-02] (pol.).
  14. ↑ Witold Włodzimierz Głowacki, Męczeńskie drogi farmaceutów wielkopolskich w latach okupacji hitlerowskiej 1939-1945, Poznań: Zarząd Okręgu Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Poznaniu, 1967, s. 25 (pol.).
  15. ↑ Michał Przychodzki, Materiały – Lekarze Poznańscy w Latach Hitlerowskiej Okupacji 1939 – 1945, „Przegląd Zachodni”, 1, Poznań: Instytut Zachodni, 1977, s. 118 (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hieronim_Schulz&oldid=77525049”